Είτε το παιδί επιζητεί τη προσοχή σας είτε κάνει επίδειξη δυνάμεων ,είτε θέλει να εκδικηθεί ή να εισπράξει με όποιο τρόπο φροντίδα.
Έτσι όταν ένα παιδί κλαίει σας συγκινεί ή σας εκνευρίζει ανάλογα κάθε φορά το λόγο. Είναι ένα πανίσχυρο όπλο του παιδιού που το διαθέτει από τη στιγμή που έχει γεννηθεί και είναι μια μορφή επικοινωνίας. Κλαίει γιατί πεινάει, πονάει , φοβάται ή θέλει κάτι να σας πει. Κάποια παιδιά κλαίνε όμως για να αποσπάσουν τη συμπόνοια και μια ειδική μεταχείριση. Από ένστικτο οι γονείς τρέχουν να ικανοποιήσουν την ανάγκη του και να το παρηγορήσουν. Άρα λοιπόν πρέπει να εξακριβώσουν αν συμβαίνει κάτι σοβαρό ή το κλάμα χρησιμοποιείτε για να αποσπάσει μια ειδική μεταχείριση. Αν συμβαίνει το δεύτερο τότε ο γονιός δε πρέπει να τρέξει να πάρει το παιδί αγκαλιά.
Το κλάμα λοιπόν έχει τεράστια δύναμη και πρέπει να εκπαιδευτεί να μην το χρησιμοποιεί καταχρηστικά, δηλαδή για να το πάρουν αγκαλιά , για να αποφύγει μια υποχρέωση, ή να περάσει το δικό του.
Πρέπει λοιπόν ο γονιός να ξεχωρίσει τη διαφορά του κλαίω γιατί πονάω από το κλαίω για να τα καταφέρω!!!κλαίω για να πάρω αυτό που δε μου δίνουν!!
Πρέπει να σταματήσουν οι γονείς να αντιδρούν!!
Να εξηγήσουν ότι δε μπορούν να μιλήσουν μαζί του όσο κλαίει και μόλις ηρεμήσει και νιώσει καλύτερα θα συζητήσουν αυτό που το απασχολεί.
Δεν πρέπει να αλλάξουν τους κανόνες που έχουν θέσει όπως π.χ. την ώρα του ύπνου.
Πρέπει να κάνουν σαν να μην ουρλιάζει κανείς και μόνο όταν σταματήσει να του μιλήσουν και να δώσουν την απόλυτη προσοχή για να ακούσουν τι έχει να τους πει.
Έτσι το βοηθούν στην ανεξαρτησία του και δε χρειάζεται πάντα να προσπαθούν να είναι δίπλα του. Πρέπει να του δίνουν να κάνει κάτι μόνο του ή και κάποια υπευθυνότητα που θα το κάνει να νιώσει ικανό και χρήσιμο.
Είναι μεγάλο σφάλμα να υποχωρούν ως αντίδραση στο ενοχλητικό και επίμονο κλάμα του και να του κάνουν το χατήρι του γιατί και την επόμενη φορά που θα απαιτεί κάτι παράλογο και του πούνε ότι δε γίνεται θα ξαναρχίζει σίγουρα την ίδια παράσταση.
.
ΠΟΛΙΤΑΚΗ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΕΡΓΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ
Η αντιμετώπιση των αρνητικών συμπεριφορών των παιδιών απαιτεί την κατανόησή τους, λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία του παιδιού και τη φάση ανάπτυξής του, καθώς και την υιοθέτηση σωστών τακτικών από τους γονείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την ηλικία των 2 ετών και μετά, το παιδί αισθάνεται την ανάγκη να δοκιμάσει τα όριά του και να παίρνει περισσότερες πρωτοβουλίες & αποφάσεις, ενώ από την άλλη δεν είναι ακόμα σε θέση να ελέγχει την απογοήτευση και τα συναισθήματά του. Η χρήση, λοιπόν, απειλών, φωνών, τιμωριών και αυταρχικών συμπεριφορών από τους γονείς απλώς χειροτερεύει την κατάσταση. Από την άλλη πλευρά, η υπερβολικά μεγάλη ανοχή από τους γονείς τέτοιων συμπεριφορών οδηγεί σε καταστάσεις ανυπακοής και χειριστικότητας από το παιδί. Η λύση στο πρόβλημα είναι η εφαρμογή θετικής πειθαρχίας, με στόχο το παιδί να κάνει τις σωστές επιλογές. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό, το παιδί θα πρέπει να αναπτύξει αυτοπεποίθηση που να βασίζεται στην καλλιέργεια των ικανοτήτων του, στην ανάπτυξη του συναισθήματος της αυτονομίας και στην απόκτηση κοινωνικών δεξιοτήτων. Αυτό απαιτεί τη χρήση από τους γονείς κατάλληλων μεθόδων που θα σέβονται το παιδί, όπως καλοσύνη, σταθερότητα, επικέντρωση στις λύσεις και όχι στην τιμωρία, ενθάρρυνση, καθορισμό λογικών ορίων κ.λπ.